افراط در اشرافیت

امروزه فضای جامعه به طوری شده است که اگر مسئولی، خانه ایی آن چنانی و یا زندگی مجلل داشته باشد، ذم می شود و از سوی جامعه مورد استقبال قرار نمی گیرد؛ فرقی ندارد کار کرده باشد و یا ارث به او رسیده باشد، سوای از تایید و یا تقبیح این مسئله، این موضوع مورد پسند مردم نیست. در دوره پهلوی، بویژه در دربار، شاهد تجمل گرایی و اشرافیت بسیار زیادی بودیم، به طوری هواپیمایی اختصاصی وجود داشت تا لوازم مورد نیاز مجالس جشن را به تهران بیاورد، گاهی اوقات خیاط فرانسوی که فراموش کرده بود یک نوار و یا روبان را به تهران بیاورد هواپیما را به فرانسه بر می گرداندند تا او یک قطعه روبان را بیاورد، در حالی همین روبان در تهران هم وجود داشت.[1]

[1] دخترم فرح، ص58