سلامت و بهداشت

در زمان پهلوی وضعیت بهداشت و درمان و سلامت مردم، حتی از کشورهایی فقیر تر از ایران نیز بدتر بود. حتی در شهر های بزرگ نیز وضعیت خدمات بهداشتی و آموزشی ضعیف بود.علی رغم درآد سرشار مملکت، شاه و دولت او نتوانستند سطح بهداشت و درمان را افزایش دهند.[1]

بعد از انقلاب اسلامی، ایران توانست سطح بهداش و درمان و سلامت خود را به قدری بالا ببرد که حتی در تولید داروهای ضروری خود کفا شده، و دست بی گانه را قطع ساخته است. در زمان پهلوی ما شاهد آوردن طبیب و پزشک از خارج از کشور بوده ایم، اما به برکت انقلاب امروزه نه تنها دیگر پزشکی وارد نمی کنیم، بلکه به کشورهای دیگر پزشک میفرستیم.

[1] گفت و گو های من و شاه، ص29