فلاکت

روستا ، اولین نمونه اجتماع بشری ، در ایران وضع خوبی نداشت. با طرح اصلاحات ارضی هم دیگر آ ن رونق گذشته به روستا ها باز نگشت. افزایش قیمت نفت و واردات کالاهای لوکس بیش از پیش شهر ها را  ، به خصوص تهران را آمال مردم روستایی قرار داد.

دیگر مردم بین دو انتخاب مانده بودند ، ماندن در فلاکت روستا یا رفتن به شهر آرزو ها. اکثر مردم دومی را انتخاب کردند. ولی هنگام ورود به شهر در می یافتند که آنچنان هم که فکر می کردند شهر ، شهر آرزو ها نبود.

همان فلاکت روستا را در شهر ، در حلبی آباد ها تجربه کردند. آرزوهایشان بر باد رفته بود. تنها چیزی که فرق کرده بود حلبی بود که جای خشت را گرفته بود و گرنه فلاکت همان فلاکت بود. از همه بدتر مانور تجملی بود که در مقابل چشمانشان به وقوع می پیوست. مانوری که حداقل در فلاکت روستا آزارشان نمی داد.